Een van de belangrijkste uitdagingen met betrekking tot de behandeling van werkverslaving is de ontkenning en weerstand om naar behandeling te zoeken bij degenen die het misschien nodig hebben. In het algemeen, de meeste verslaafden herkennen hun probleem niet of zoeken geen hulp; clinici hebben echter betoogd dat dit probleem nog meer uitgesproken is onder werkverslaafden, aangezien hun gedrag wordt ondersteund door de hoge waarde die wordt gehecht aan hard werken in geïndustrialiseerde samenlevingen. 

Een onderzoek het vergelijken van de percepties tussen paren toonde aan dat minder dan 50% van individuen geïdentificeerd als werkverslaafden door partners die zichzelf identificeerden als werkverslaafd.

Een kwantitatieve inhoudsanalyse van de frequentie van verschillende bronnen die zijn gebruikt in artikelen in dagbladen uit Finland, Italië en Polen uit de jaren 1991, 1998 en 2011 toonde aan dat gemiddeld werd werkverslaving ongeveer 12 keer minder vaak genoemd dan alcoholverslaving. Gemiddeld werd het genoemd in 3.33% van de artikelen in vergelijking met 39.9% van artikelen die melding maakten van alcoholverslaving.

Studies over nationaal representatieve steekproeven van de algemene bevolking in Polen toonde aan dat werkverslaving als aanzienlijk minder ernstige en gevaarlijke verslaving wordt beschouwd dan alcohol-, drugs-, sigaretten- of gokverslaving. Deelnemers werd gevraagd naar hun mening over bepaalde verslavingen. Ze beoordeelden ze op een schaal van 1 "ongevaarlijke gewoonte" tot 10 "levensbedreigende verslaving". De score voor werkverslaving lag gemiddeld rond de 6, terwijl alcohol- en drugsverslaving gemiddeld boven de 9 scoorden. Een duidelijke trend van langzaam groeiende erkenning van de gevaren van werkverslaving kan echter ook worden geabsorbeerd. In elke opeenvolgende steekproef werd werkverslaving hoger gewaardeerd. Van 5,8 in 2011, 6,0 in 2015 naar 6,2 in 2019. Deze trend was niet aanwezig voor andere gedragsverslavingen zoals internet-, gok- of winkelverslaving.