Работната зависност е меѓу зависностите во однесувањето со релативно долга историја на истражување и теоретско истражување.

Компулсивното прекумерно работење веројатно е присутно во човечките општества уште од античко време; сепак, според нашите сознанија, нема достапни систематски студии за ова прашање. Прекумерната преокупација со работа и продуктивност, често поврзана со алчност, прекумерна грижа и анксиозност може да биде веројатно се проследи барем до 5/6 век п.н.е. 

ВРЕМЕ НА КЛИНИЧКИ И НАУЧЕН ИНТЕРЕС

1903 Пјер Џенет ја опиша „психастенијата“ поврзана со перфекционистичките грижи (и наликува на нешто што подоцна ќе се нарече опсесивно компулсивно растројство на личноста; OCPD), подоцна усвоена од Зигмунд Фројд. Психастеничарите беа идентификувани да искусат физички проблеми како што се главоболки, болки во грбот или несоница.

1919 Шандор Ференци го опиша т.н.Неделна невроза“. Симптоми сслични на овие што ги доживуваат психастениците и други физички симптоми беа забележани меѓу некои поединци во деновите кога се обидувале да се одморат од работа. Ова е можеби првата индикација на симптомите на повлекување поврзани со зависност од работа во клиничката литература. 

1952 DSM-I (APA 1952, стр. 37) вклучуваше компулсивна личност со карактеристики како што се „преголема способност за работа“ и „недостаток на нормален капацитет за релаксација“.

1968/1971 Поимот работохолизам/работна зависност е воведен во психолошката литература од Вејн Оутс.

1970-тите  Уште во 1970-тите, работохоличните тенденции беа признати во медицинска литература од висок профил.

2013 Прекумерната посветеност на работата беше еден од ретките критериуми на OCPD кои опстојуваа од DSM-III до DSM 5 (APA 2013), и често се нарекува „работахолизам“ во литературата за OCPD (Grilo et al. 2004).