Uzależnienie od pracy należy do uzależnień behawioralnych o stosunkowo długiej historii badań i dociekań teoretycznych.

Kompulsywne przepracowanie prawdopodobnie występuje w społeczeństwach ludzkich od czasów starożytnych; jednak według naszej wiedzy nie są dostępne żadne systematyczne badania na ten temat. Wzmianki w dokumentach kultury o nadmiernym zaabsorbowaniu pracą i produktywnością, często połączonym z chciwością, nadmiernym zamartwianiem się i niepokojem sięgają co najmniej do 5/6 wieku p.n.e. 

CHRONOLOGIA ZAINTERESOWANIA KLINICZNEGO I NAUKOWEGO KOMPULSJĄ PRACY

1903 Pierre Janet opisał „psychastenię” związaną z perfekcjonistycznymi obawami (i przypominającą coś, co później zostanie nazwane obsesyjno-kompulsywnym zaburzeniem osobowości, OCPD), zaadaptowaną później przez Zygmunta Freuda. Stwierdzono, że psychastenicy doświadczają problemów fizycznych, takich jak bóle głowy, bóle pleców lub bezsenność.

1919 Sandor Ferenci opisał tzw."nerwicę niedzielną". Objawypodobne do tych doświadczanych przez psychasteników, a także inne objawy fizyczne zaobserwowano u niektóre osoby w dniach, w których próbowały odpocząć od pracy. To chyba pierwsza wskazówka objawów odstawiennych związanych z uzależnieniem od pracy w literaturze klinicznej. 

1952 DSM-I (APA 1952, s. 37) obejmował osobowość kompulsywną z cechami takimi jak „nadmierna zdolność do pracy” i „brak normalnej zdolności do relaksacji”.

1968/1971 Pojęcie pracoholizmu/uzależnienia od pracy zostało wprowadzone do literatury psychologicznej przez Wayne'a Oatesa.

lata 70.  Już w latach siedemdziesiątych dostrzeżono tendencje do pracoholizmu wysoko ceniona literatura medyczna.

2013 Nadmierne oddanie pracy było jednym z niewielu kryteriów OCPD, które przetrwały od DSM-III do DSM 5 (APA 2013) i jest często określane jako „pracoholizm” w literaturze OCPD (Grilo et al. 2004).